Praktijkhouder aan het woord
Deze case heeft indruk gemaakt op Ellis
Dit is een verhaal van een client die ik al 1,5 jaar levensloopbegeleiding bied via de WMO van de gemeente.
Hij is één van mijn eerste cliënten. Gediagnosticeerd met ADHD, ASS en depressie. “Die depressie heb ik al zo’n dertig jaar” vertelt hij. “Soms gaat het wat beter, maar eigenlijk zit het hopeloze gevoel er altijd. Het heeft allemaal geen zin.” Hij wil het liefst ermee stoppen, gewoon eruit stappen, maar dat mag niet en dat kan niet. Vroeger was hij gelovig, en dat is hij nog steeds ook al gaat hij niet meer naar de kerk, dus uit het leven stappen rijmt daar niet mee. Als ik voor de eerste keer bij hem kom, heeft hij net 6 weken crisisdienst bij de GGZ achter de rug. Volgens hem wil de gemeente dat hij begeleiding via de WMO krijgt. “En wat wil jij?”, vraag ik. Hij wil vooral dat alle ellende ophoudt.
“Wat is dan die ellende?” Dan begint hij. Over klimaatproblemen, het milieu, oorlogsdreiging, armoede, ongelijkheid, politiek en prijsstijgingen. Het houdt hem allemaal bezig, maar er zit een dieper verdriet onder. De eenzaamheid. Na wat verder peuteren ontdekken we dat hij eigenlijk rust, verbinding, familie, structuur en eerlijkheid wil in zijn leven, zijn kernwaarden. Hij heeft echter gebroken met zijn familie en heeft weinig vrienden en kennissen. Ooit is hij getrouwd geweest met een vrouw uit de Filipijnen waarmee hij een zoon heeft. Ze wonen beiden op de Filipijnen. Zoon is inmiddels 11 jaar en hij spreekt hem één keer per week online.
Wekelijks kom ik bij hem en het gesprek verloopt steeds grotendeels op dezelfde manier. Ik word er moedeloos van en hij zegt ook dat hij niet weet wat we nu aan het doen zijn. Ik stel voor om de doelen – waaraan we volgens de WMO moeten werken – maar even moeten loslaten. Ik zeg nogmaals dat ik er voor hem ben, dat ik hem steun in wat hij wil en dat ik oprecht luister naar zijn verhalen. Toen kreeg ik voor de eerste keer de reactie dat hij het fijn vindt dat ik echt en oprecht naar hem luister. Volgens hem gaan de meeste mensen waarmee hij praat toch over hun eigen interesses of sores beginnen.
Omdat hij meer wil bewegen, wil hij tijdens onze afspraken gaan wandelen. Het gesprek komt op de student aan wie hij een kamer verhuurt in zijn huis. Het extra inkomen uit die verhuur is fijn. Maar ja, zo’n student in huis is ook een gedoe. En nu vraagt die student of zijn vriendin de andere kamer kan huren. “Wat moet ik hier mee?”, vraagt hij. Tja, zeg ik, als je het echt zo vervelend vindt om iemand in je huis te hebben, dan moet je het niet doen. Aan de andere kant levert het wel extra geld op. Misschien kun je daarvan naar de Filipijnen om je zoon te bezoeken?
Ik kreeg weinig reactie van hem, maar weken later kom ik weer voor onze afspraak en staat hij al lachend in de deur. “Niet schrikken hoor”, zegt hij. “Ik heb opgeruimd”. (Zijn huis was een complete puinhoop). En inderdaad, ik zie dat er een behoorlijke metamorfose heeft plaats gevonden in zijn halletje en woonkamer. Het zag er zelfs gezellig uit. Ik grapte nog “Heb je een vriendin of zo?”, maar hij laat niets los. Net als zijn huis, was ook zijn humeur 180 graden gedraaid. Onze gesprekken gingen niet meer over allerlei doemscenario’s die stonden te gebeuren, maar waren meer neutraal van toon. Persoonlijke onderwerpen werden nog steeds gemeden, maar hij was zienderogen opgeknapt. Tijdens één van onze gesprekken vertelt hij dat hij besloten heeft om een reis naar zijn zoon op de Filipijnen te maken. Hij heeft het helemaal uitgeplozen en financieel gaat het ook lukken.
Op dit moment is hij op reis en hij heeft me laten weten dat hij veilig op de Filipijnen is aangekomen. We hebben afgesproken dat we contact houden, maar scheutig met informatie is hij niet. Ik ben oprecht blij en trots op hem dat hij dit onderneemt en ervoor kiest om zijn zoon te bezoeken. Zijn huis is inmiddels weer de bekende puinhoop, maar hopelijk blijft de zin in het leven behouden en kan hij samen met zijn zoon een band opbouwen voor de toekomst.
